Domme hobby 2: Dommere hobby

Previously on Stupid Hobby…

 

-Marvin hated to paint, but during a telephone conversation he discovered that painting can be quite fun. On Facebook he received compliments from friends and family, this motivated him, so he bought some more painting materials, he was eager to try it again!-

Ik had er dus zin in, maar eenmaal thuis met al mijn verse verf spulletjes, bleek ik een schilderblokkade opgelopen te hebben. Daar zat ik dan voor een leeg doek, werkelijk geen idee hoe, of wat ik schilderen moest?! Plots vond ik schilderen weer stom, mijn vorige schilderij zal wel een gelukstreffer zijn geweest, dacht ik.. Maar verdorie, ik kon mijn “fans” toch niet in de steek laten, ik had tenslotte op Facebook al  vermeld weer iets te gaan schilderen en wat op facebook staat…. Tsja..

Dus ik droogte mijn traantjes, snoot mijn neusje, drukte mezelf 1250 keer op en begon verf op mijn doek te smeren. Het werd een soort abstract landschapje:

Al gauw had ik weer een kleine vastloper, ik had dan wel de achtergrond af, nu moest er ook nog iets op de voorgrond geschilderd worden, maar wat?!
De kleine Piet Paulusma in mijn hoofd voorspelde hevige brainstorm buien, dus ben ik flink aan het denken geslagen. Toen de boel weer een beetje opklaarde en heel mijn kamer vol propjes met ideeën was geregend, zag ik het licht (ik deed mijn lamp aan, het begon al donker te worden), ik had een idee!! “Puik denkwerk Marf”, complimenteerde ik mezelf. Het werd een dikke blote man en hangende borsten!

Met een houtskooltje schetste ik een karikaturistisch dik lichaam en een tiental groot uigevallen hangende tieten op het doek, waarvan de proporties voor geen meter klopte, maar dan riep ik gewoon dat het kunst was en dan deed het er niet meer toe!

Om de houtskool opzet wat veegvaster te maken, kreeg ik van de moeder van een creatieve vriendin, de tip daar lak overheen te spuiten. Dit werkte helaas iets te goed en ik was genoodzaakt de slordige schets aan te houden, of er opnieuw overheen te schilderen, want zelfs met schuurpapier kreeg ik de houstkool lijnen niet meer van mijn doek [[Marvin herinner jezelf hier een bedroefde smiley te plakken!!]]…

“LAAT HET KLEUREN BEGINNEN!”, schreeuwde ik, terwijl ik mijn nieuwe van Gogh kwast hoog in de lucht stak! Ik begon met de borsten, met witte verf maakte ik eerst een onderlaagje, waarna ik ze met mijn zelfgemengde huidskleur tietvorm gaf.
Nou wilde ik net als bij mijn vorige schilderij lekker grof te werk gaan, zodat je de verf bij wijze van spreken zou kunnen voelen en er door simpele nuances vormen zouden ontstaan, maar ik bleek juist steeds pietepeuteriger te gaan schilderen, m’n kwasten veranderde in penseeltjes en omdat ik wist wat ik maken wilde, althans ik had een idee, legde ik mezelf nogal wat druk op, waardoor ik uit nervositeit poepjes begon te laten.. :D
Tiet voor tiet gaf ik ze een kleurtje en bij elke nieuwe tiet ontdekte ik een andere techniek en vond ik de oude tiet niet goed genoeg meer, zo bleek ik toch iets langer aan de tieten te zitten dan ik eigenlijk van plan was.. (TIET!).

Vanaf hier spoel ik even een stukje naar voren, dat scheelt leeswerk.
Ik ben (natuurlijk) nog een aantal obstakels tegengekomen, eentje zo groot dat ik anderhalve dag ben bezig geweest met spatels, mesjes en schuurpapier, om een fout te herstellen die ik maakte na ik een pluisje in de verf zag zitten en weg probeerde te pulken. Uiteindelijk werden de plekken zo groot, dat ik hele tieten heb weg moeten beitelen, wat voor geen meter lukte omdat de verf al helemaal was ingekoekt. Maar genoeg daarover!

[spoel]

[stop]

Het lichaam en de borstjes had ik ingekleurd en vorm gegeven, nu had mijn mollige vriend een gezicht nodig! In plaats van op papier, koos ik ervoor om op de computer ideetjes op te doen, dus maakte ik een foto van mijn doek en ben ik er in een grafisch programma gezichtjes op gaan tekenen
Ik stuurde een paar mensen screenshotjes van mijn doodles, met de vraag welke zij prefereerde, zo stuurde ik mijn broer een gezichtje dat op de vader van een buurjongen van vroeger leek, hier moesten we even om lachen en de naam van mijn schilderij was geboren (vertel ik straks)..

Andermans mening maakte mij alleen maar onzeker, dus besloot ik weer naar mezelf te luisteren en voor heel iets anders te gaan.. Ik vond de witte vorm, waar ik het kapsel/de haren op had willen schilderen wel iets hanenkammerigs hebben, dacht beetje rood eroverheen en hoppakee!

Dus ging ik voor een hanenkop!
Nou kijken de meeste hanen die ik ken wat geniepig uit hun ogen, dat kan zijn omdat ze jaloers op mijn soepele dansmoves zijn, maar voor mijn schilderij koos ik voor een tevreden blik en dat is redelijk gelukt, denk ik..

Toen ik de kop via whatsapp aan iemand liet zien, werd er in eerste instantie niet geloofd dat ik ‘m echt geschilderd had, “niet waar, die heb je op de computer gemaakt!”, kreeg ik te horen. Wat natuurlijk een soort van complimentje was, maar toen het ongeloof te lang duurde vervelend werd (ik heb ‘m wel in mijn zak gestoken (het complimentje)).

Voor mijn naam had ik een leuk ideetje, maar je verklaard je werk officieel als afgerond, wanneer je het ondertekend en natuurlijk neem ik deze “regel”niet zo heel zwaar, maar a.u.b. niet verder vertellen..
Op de computer versimpelde ik een fotootje van mijn hoofd, maakte er een printje van en smeerde wat verf op mijn doek, drukte het printje met de geprinte kant in de verf en liet de boel drogen. Daarna heb ik met wat water en mijn navigeervinger het papier eraf geschraapt, tot enkel de print nog te zien was. En zo maakte ik een stemel van mijn eigen hoofd!

 

Achteraf had ik wel een soort van vals speel gevoel en nu nog steeds een beetje, maar omdat ik de vorige keer zoveel moeite had met het zetten van mijn naam, vond ik dit wel een grappige oplossing.. Ik fantaseerde ook al gelijk over mijn toekomstige werken, dat ik voor elk schilderij weer zo’n stempel zou maken en telkens een ander gezicht zou trekken. Dit heb ik niet meer gedaan

Oeps, het begint weer een heel boekwerk te worden.. Ik druk wel weer even op de doorspoelknop:

[spoel]

[stop]
Dus na het gevecht met Jeroen van der Boom en ik een 27 karaat diamant vond in één van mijn verfpotten, heb ik als aanvulling nog een 3D brilletje op zijn buik geschilderd, hem rubber handschoentjes aangetrokken en zijn voet tussen een heerlijk stokbroodje gestoken.

Er werd mij aangeraden te stoppen en dit was een goed advies, want ik neig nog wel eens te ver te gaan en dan de boel te verpesten, maar ik was nog niet tevreden, er miste nog iets! Vooral de linkerbovenhoek vond ik maar saai, dat waren ook de eerste 3 tietjes die ik geschilderd had en ze hingen er eenzaam bij, dus besloot ik die hoek wat op te vrolijken, dit deed ik door er een mini optisch illusietje aan toe te voegen!
Geen idee of dit zou lukken, maar uiteindelijk bleek hij echt te werken, ik trapte er namelijk zelf in en dacht dat er een gek gekleurd gat in mijn doek zat [[Marvin onthoud hier een lachende smiley te plakken, omdat je grap zo goed was! Ps. je moet Femke nog terug bellen]].

Hij was af!! Alleen baalde ik nog een beetje van wat grauwe plekjes, dus ben ik voor advies naar de speciaalzaak gegaan. Hier kreeg ik een middeltje voorgeschreven dat groeven zou opvullen en grauwheid zou laten glimmen. Ik vertrouwde de aardige mevrouw (die enorm naar oksel zweet rook) en kocht het goedje. Maar na ik het thuis over mijn doek smeerde, duurde het niet heel lang meer voor ik nogal chagrijnig werd. Dunne lijntjes slibde dicht, er verschenen vlekken en op sommige plekjes loste de verf geheel op!
Ondertussen heb ik er vrede mee gesloten, hij hangt hier vrolijk op de gang en als je niet weet wat je mist, dan mis je niks, al weet ik zelf dat hij eerst iets mooier was.

Titel: De vader van Paolo
Schilder: Marvin Onink
Techniek: Acrylverf
Afmetingen: 60×90
Gesigneerd: Ja
Bouwjaar: 2012
Vraagprijs: 2,3 miljoen

Stay tuned for scenes from our next episode!