Niet geknipt voor knipvellen!
Stel je bent familie van een bekende Nederlander, dan loop je daar natuurlijk mee te koop, logisch! Nou blijk ik zelf internetvriend van een bekende 3D knipvellen tekenares te zijn! Nee heus! Ik ben al menig boekhandel/hobbywinkel binnengestapt om dit de mensen achter de toonbank te vertellen, vaak zijn ze erg onder de indruk en na afloop doe ik dan nog een dansje, om zelfs nog toffer te lijken.
Maar even serieus, 3D knipvellen, wat de vuk zijn dat?! Dat zal ik u vertellen en wat ik er zelf mee te maken heb.
Knipvellen zijn voornamelijk hip onder de hobbyende 50plussers en de gezellige jongvolwassenen. Er staan lieve/kitscherige tekeningetjes op, welke je uit kunt knippen om er een 3D kaart van te maken. Je hebt ze werkelijk in alle soorten en maten, van geboorte tot overlijdingsplaatjes, je kan het zo gek niet bedenken.
Op elk vel zijn de tekeningen in stukjes voorgeknipt (ontleed zeg maar) en ieder stukje wordt herhaalt. Wat zich dan op de voorgrond in de tekening afspeelt, dat deel komt het vaakst voor. Dus heb je bijvoorbeeld een auto van voren, dan zouden de koplampen als laatst en het meest uitgeknipt moeten worden. Alle losse delen plak je stapelend van groot naar klein op elkaar en zo ontstaat er diepte (het zogeheten 3D effect) en puzzel je de tekening weer netjes tot één geheel.
Ik weet niet of ze het goed vindt dat ik haar noem, maar ik kan er moeilijk omheen, dit hele gebeuren is namelijk ontstaan door Yvonne van Yvonne Creations (Google en gij zult vinden). Yvonne tekent voor een bedrijf waar ze knipvellen uitgeven en is in een zeer korte tijd een behoorlijk grote geworden in de hobby scene. Nou zochten ze ergens in 2011 weer naar nieuwe tekenaars en Yvonne vond, of dacht, dat dit wel iets voor mij zou zijn. Ik bedankte haar, maar het leek mij niks, dus deed er niet aan mee. Helaas liet ze het daar niet bij en stak mijn beide fietsbanden lek, nee grapje, maar ze was best pusherig, ze had natuurlijk het beste met mij voor en gunde mij dat extra zakcentje, maar ik denk voornamelijk dat ze het deed, zodat we beste knipvelvrienden konden worden.
Ik was om en paagde een woging, bedoel waagde een poging, maar van een leien dakje ging het niet, er moest namelijk iets “liefs” getekend worden en lief staat normaal gesproken niet in mijn repertoire.
Ik tekende een soort (voor mijn doen lief) kerstelfje, met als uitgangspunt dat als ze hem leuk zouden vinden, ik er nog andere elfjes bij kon tekenen, met andere bezigheden en gezichtjes. Maar hij werd afgekeurd, hij was niet lief genoeg. De kleuren waren te hard en volgens Yvonne zat het hem in de neus, maar ze dachten wel te kunnen zien dat ik enig tekentalent bezat en ik mocht het nog eens proberen.
De kunst van zo’n tekening is trouwens ook, dat alles wat je tekent, uitknipbaar moet zijn, dus je kan geen dunne losse haren, of iets kleins dat los van de tekening staat tekenen, alles moet aan elkaar kleven en niet te moeilijk te knippen zijn.
Ik ging er weer voor, maar nu aan de slag met zachtere kleuren en op de één of andere manier een liever stijltje.. Het werd een klein jongetje in een berenpak en een grote “echte” beer
Helaas bleek ik niet geknipt voor de 3D knipvellen wereld…
Ik heb letterlijk een half jaar moeten wachten voor ze mijn vel uitgaven. En hij was nog eens slordig uitgeknipt ook en de kleuren waren niet zo slim gekozen (zoals bruin onder een bruine beer) en het lettertype was vrij amateuristisch en en en…
Maar waar ik vooral mee zat, was dat er iets waar mijn naam “Marvin Onink” op stond, niet “perfect” in de winkels kwam te liggen. Helaas had ik hier niks van te zeggen (nog wel geprobeerd, maar dat is een lang mopperverhaal). Ik kreeg er uiteindelijk ook geen geld voor, want het bleek een “proefvel”…..
Een paar weken later kreeg ik nog een mailtje waarin stond dat hij niet zo goed liep, wat ik ook niet zo heel gek vond, maar wel schandelijk.
Het echte vel (ik zag ‘m alleen digitaal) heb ik nooit te zien gekregen, Yvonne nog wel, maar hier in Amsterdam kon ik ‘m nergens vinden en dat is misschien maar goed ook, zou er toch alleen maar chagrijnig van zijn geworden en met mijn voeten op de grond hebben gestamd, waarna iedereen natuurlijk weer geklapt zou hebben, omdat ik altijd tapschoenen draag en heel ritmisch stamp en dat is best lastig chagrijnig zijn.
Yvonne haar vellen lopen nog altijd als een trein, ze tekent meer dan ooit tevoren en daar had ik toch niet tegenop gekund.
Hier nog een plaatje van de kleurtjes onder de lijntjes vandaan geschoven (vind ik grappig):
Toedels en een box voor Yvonne!
Reacties