Domme Hobby: With a Vengeance (deel 3)

Posted by Marvin on nov 29, 2012 in [Creaties] | 2 comments

Als een boom valt in het bos, maar er is niemand in de buurt die het hoort, maakt het dan geluid? Dat brengt mij bij mijn derde en meest gevaarlijke schilderwerkje uit de ‘domme hobby’ trilogie! Ik kan namelijk wel zeggen dat ik iets geschilderd heb, maar als ik geen plaatjes laat zien, heb ik dan wel echt geschilderd…?

Na mijn haan (zie deel twee) had ik een manier/volgorde van werken gevonden, die mij wel redelijk lag.

1. Achtergrondje
2. Staren en denken
3. Voorgrond
4. Toeters en bellen
5. Puntjes op de i
6. Signeren (bij de haan waren 5 en 6 omgekeerd)

Dus maakte ik een achtergrond.

Tijdens het drogen van de verf, heb ik met mijn koperen ballpoint (welke vroeger donkerblauw was), op kladpapier ideetjes opgedaan. Zo bedacht ik 2 nieuwe letters voor in het alfabet en verzon iets dat ik op mijn doek wilde schilderen.  Ik ging voor een “sierlijk” hoofd. En zoals ik bij mijn vorige schilderij ook deed, heb ik eerst met houtskool een opzetje gemaakt (er dit keer geen lak overheen gespoten) en het figuur netjes tussen de lijntjes met witte verf ingekleurd.

Toen ben ik de boel vorm gaan geven, dit deed ik met blauw!
Tijd voor een gedichtje (ben in de sinterklaas stemming):

Ik heb trek in iets lekkers,
een hotdog misschien?!
Of anders een donut,
ik lust er wel tien!

Een tosti met ketchup,
ook dat lust ik graag!
Hé terug naar je doek,
je typt met je maag!

Oeps, sorry mezelf,
je hebt weer gelijk,
ik praat graag over eten,
als ik even niet uitkijk..

Dus terug naar mijn werk,
in het kort en heel gauw!
Het figuur gaf ik vorm,
dit deed ik met blauw!

Ik ben als eerst het kleine hoofdje gaan uitwerken. Ik gaf hem tandjes, iets meer detail en tentakeltjes.

Toen stuitte ik op een tentakel, bedoel obstakel, want nu het kleintje tanden had, kon ik de grote natuurlijk niet tandloos laten. Maar door het te laag schilderen van zijn bovenlip, had ik mezelf in een hoekje geschilderd.. Toen zei de Dalai lama tegen mij: “probeer het is met mediteren”, maar schilderen met mijn ogen dicht leek me geen goed plan, dus nam ik de ‘niet geschoten is altijd mis’ houding aan en ben ik gewoon maar over het kleine hoofdje heen gaan schilderen. Ik deed het erop  lijken, alsof hij zachtjes in het hoofd van zijn vrolijke vriend beet en om de boel nog gezelliger te maken, stroomde daar vanillevla uit.

En het zelfde verhaal met de armen, ik trek natuurlijk niemand voor, dus ook de grote kreeg tentakels.

En toen ben ik weer ouderwets aan het computer doodlen geslagen. Ik wist namelijk nog niet wat ik er bij wilde schilderen, dus nam een fotootje van mijn doek en dook photoshop in. Er kwam van alles voorbij, maar echt blij werd ik er niet van, ik moest het er maar gewoon op wagen en schilderde zonder kniebeschermers 4 citroenvormige witte plekken op het hoofd, met de bedoeling daar ogen van te maken.

Het bovenste oog was snel gemaakt, maar toen verloor ik even mijn concentratie en schilderde per ongeluk een lollie op zijn voorhoofd.

De twee middelste citroenen had ik te dicht op elkaar geschilderd, wat het maken van rimpels en wallen onder de ogen vrij lastig maakte. Na heel wat puzzelwerk, besloot ik ze toch maar te verwijderen, dus deed mijn retoucheer goocheltruc en liet ze verdwijnen, tadaa!

Als ik mezelf een tijdje niet heb geschoren en dan mijn “baard” eraf haal, moet ik altijd erg wennen aan mijn nieuwe blote billen gezicht en zo dacht ik er ook over na het verwijderen van zijn ogen, er miste nog iets! Dus bedacht ik de roze koeken ketting!

Ojee, ik voel weer een gedicht aankomen…

Is het geen wonder,
vampieren zijn in,
die glimmende witte,
met bloed op hun kin.

Ooit waren het monsters
op jacht om te doden,
nu dragen ze blazers
en leven als goden.

Al wil ik graag hip zijn,
het is geen perfectie,
hoe kan ik mijn haar doen,
zo zonder reflectie?

het is best een leuk virus,
een stoere besmetting,
maar lang niet zo tof,
als de roze koekenketting!

Waar ik vooral een tijd over deed, was het vinden van de kleur van de cake van de koek (zeg dat maar eens snel achterelkaar), het is een soort okerachtig bruin met een tikkeltje groen, ik kreeg ‘m slecht te pakken. Maar toen de koeken steeds dikker werden, omdat acryl verf nogal snel droogt en er stapelvorming optrad, nam ik genoegen met wat ik had (anders werd het een 3D schilderwerk).

Om hem wat stoerder te maken, kreeg hij van mij zijn eerste tatoeage. Ik ging voor een oldschool stijltje (om het mezelf niet te ingewikkeld te maken), maar wat ik maakte oogde te plakplaterig, te vers en kleurig. Dus probeerde ik het plaatje wat valer te maken, door er verdunde blauwe verf overheen te smeren. Uiteindelijk baalde ik van mijn actie, ik had ‘m verpest… Maar ik wilde wel dat hij later nog gewoon zou kunnen solliciteren, zonder dat er gek naar zijn arm gekeken zou worden, dus schilderde ik er een mouwtje overheen (welke iets naar beneden zakte, omdat hij zijn armen omhoog stak). Ik ging voor het ‘where’s waldo?’ streepjes patroon.

Ik vond ‘m wel af(vig), hier en daar zette ik nog wat puntjes op de i, maar het was tijd voor mijn naam!

oeps:

Mijn rijmpjes gaan vaak over eten,
zo stond ik vandaag bij de frietkraam,
maar nu is het tijd voor iets anders
ja heus, geen grap, het is tijd voor mijn naam!

En net als bij mijn vorige doek wilde ik er iets uit laten springen, dus met wat schaduw onder een tekstballonnetje, liet ik mijn naam “zweven”, daarna spoot ik er nog wat vernis overheen en hopzekidee, afferdepaf!

Titel: Citroentje! Morgen is het dinsdag!
Schilder: Marvin Onink
Inval schilder: (niet op komen dagen)
Techniek: Acrylverf
Afmetingen: 60×80
Genre: Blij
Gesigneerd: Ja
Bouwjaar: 2012
Te koop: jahoor
Geur: Geurloos
Giftig: Nee
Zwaar: Draagbaar
Gemaakt in: Amsterdam
Gedag: Doei

Toedels